Augustus 2029
‘Wat is dit?’ Robin kijkt met gefronste blik naar de geopende verhuisdoos die uit de kast is gehaald.
Iris zet een stap dichterbij en dan weer een stap naar achteren. Het is lang geleden, maar ze voelt het verdriet opeens even sterk als toen ze de doos inpakte. ‘Het is heel oud.’ Ze zet opnieuw een stap naar voren, pakt voorzichtig de console vast en aait de stof eraf. ‘Papa en ik speelden het vroeger.’
‘Papa Rob?’
Iris knikt. Ze gaat op de bank zitten en staart naar de console in haar handen.
‘Werkt het nog? Zullen we spelen?’ Robins ogen fonkelen.
‘Zoveel nieuwe computerspellen en jij wil dit doen?’ Iris glimlacht en staat op. ‘Nou, vooruit dan maar.’
Het duurt even voordat ze een geschikt verloopkabeltje heeft gevonden voor de oude aansluiting, maar daarna gaat het snel. Robin spingt op en neer op de bank uit enthousiasme.
Het brengt Rob dichterbij, schiet het door Iris heen. Ze laat Robin een paar spellen uitkiezen en houdt dan Minecraft omhoog. Hun verkeringsspel. Die avond speelde hij het nog. Ze voelt haar wangen gloeien van schaamte om de belofte die ze een week daarvoor nog aan Rob had gedaan. Met Robin heeft ze in de afgelopen jaren al veel nieuwe games ontdekt, maar deze oude doos is nooit opengegaan. Ze heeft haar belofte misschien niet echt verbroken, maar het voelt toch bijna als verraad dat ze de spellen al die tijd heeft weggestopt.
‘Deze vond je vader het leukst, denk ik.’
‘Laten we die doen!’ Robin stopt de spelkaart in de console en start het op.
‘Ik haal iets te drinken voor ons.’ Iris leunt zwaar tegen het aanrecht als ze in de keuken staat. Als ze voor haar en Robin drinken heeft gepakt, blijft ze iets langer staan om zichzelf te herpakken. Na een paar minuten merkt ze dat het opvallend stil is in de woonkamer. Robin is juist zo luidruchtig met spelen. Zou er iets mis zijn?
Zonder drinken loopt Iris de woonkamer in.
‘Wat is…’ De woorden blijven in haar keel steken. Op het scherm staat een bericht open. Iris ziet het als door een waas. Het voelt alsof ze zichzelf van een afstand bekijkt, er niet echt bij is. Dit kan niet waar zijn. Maar de woorden staan op het scherm. In het spel waar je je eigen berichten kunt plaatsen. Waar ze vroeger, heel vroeger, als grap soms boodschappen voor elkaar achterlieten.
Maar nu is alles anders. En het is geen boodschap voor haar. Iris staat als verstijfd terwijl ze weer langzaam tot zichzelf komt en de woorden op het scherm tot zich laat doordringen.
Lieve Robin,
Dit is het spel wat mama en ik speelden toen jij er nog niet was. Ken je het verhaal van de Funko Pop? Vraag maar aan mama. Maar onthoud wel: ik had hem eigenlijk als eerst, wat ze je ook vertelt.
Liefs, papa
Iris kijkt door haar tranen heen naar Robin.
‘Is dit echt?’ vraagt die met trillende stem.
‘Ja,’ brengt Iris uit. Haar stem klinkt schor. ‘Ja, dit is echt.’
Robin laat het karakter op het scherm een tijdlang bij het bericht staan. Zwijgend nemen ze de boodschap opnieuw in zich op, griffen de nagedachtenis in hun geheugen. Iris legt een hand op Robins schouder. Het karakter op het scherm loopt bijna aarzelend verder. Iris weet waar ze naar op zoek zijn. Haar vrije hand trilt als ze hem naar haar gezicht brengt. Er is een tweede boodschap. Een derde. Ze zijn overal. Rob heeft een hele wereld gecreëerd voor zijn ongeboren kind.
‘Ik laat je alles zelf lezen,’ zegt ze tegen Robin, en staat op. ‘Ze zijn voor jou.’
Zonder om te kijken trekt ze zich terug in de slaapkamer. Haar oerschreeuw wordt gesmoord door het kussen. Ze weet niet of ze kwaad moet zijn op Rob, die haar niets had verteld. Al die keren dat zij vond dat hij moest stoppen met spelen en ze niet wist wat hij voor Robin had gecreëerd. Wat als ze die avond de console had weggegooid? ‘Wat een lul ben je ook!’ vloekt Iris in het kussen. Ze slaat haar frustratie en onmacht eruit op de dekens. Hij had hierbij moet zijn. Hij had de blik in Robins ogen moeten zien na het lezen van het bericht. Hij had nooit weg mogen gaan.
Maar hij heeft hen iets bijzonders nagelaten en dat beseft ze ook. Het dempt de pijn maar versterkt hem tegelijkertijd. Wat ze eerder voelde bij het zien van de console was kinderspel in vergelijking met de pijn die ze nu heeft.
‘Ik mis je zo,’ fluistert ze, en dan kan ze even niets anders dan zich onder de dekens verstoppen en zijn geur, zijn lach, zijn aanwezigheid missen als nooit tevoren. ‘Je zou zo trots zijn op Robin,’ fluistert ze even later.
Er klinkt een korte klop op de deur. Iris veegt wild over haar gezicht en is blij dat ze geen mascara draagt. Snel gaat ze rechtop zitten. De deur gaat zachtjes open en Robin kijkt om het hoekje. ‘Mam?’
‘Ja.’ Iris is blij dat haar stem niet verraadt hoe verloren ze zich voelt.
‘Er is ook iets bij voor jou.’
Ook Robin heeft gehuild. Rode ogen, brandende wangen. Normaal zijn het dezelfde sprankelende, donkere ogen die Rob ooit had.
Robin. De naam hadden ze al uitgezocht, daarvoor hoefden ze het geslacht niet te weten. ‘Of ik er nu ben of niet, een stukje van mij zal altijd leven,’ had Rob gezegd. Iris dacht altijd dat het op de naam sloeg, en op het feit dat hij samen met Iris een kind kreeg. Maar wat als hij doelde op de boodschappen in het spel?
‘Ik kom eraan.’ Iris slaat haar armen om Robin heen, drukt een kus op het donkere, warrige haar. Ze houden elkaar even vast. Dan lopen ze naar de woonkamer. Iris kruipt bijna in het tv-scherm, ook al kan ze de woorden duidelijk lezen.
Lieve Iris,
Ik laat nauwelijks geld na. Ik heb nooit iets gepresteerd waar anderen van onder de indruk zouden zijn. Maar met jou bouwde ik een leven op waardoor niets anders ertoe deed. Bij jou zijn was genoeg. Samen gamen, samen lachen, samen huilen. En ik weet dat je gek werd van mij, echt waar. Al die keren dat ik aan je zag dat je niet begreep waarom ik nog zoveel zou willen gamen – ik kon je niet zeggen wat ik deed. Dit is mijn nalatenschap. Het is mijn gesprek met ons ongeboren kind, van wie ik nu al meer hou dan wie dan ook. En jij bent de sterkste moeder die ik ken. Jij redt het samen met Robin. Ook zonder mij. Probeer weer plezier te vinden in gamen, zodat je ogen weer fonkelen. Breng het over aan Robin. Ik hou van jullie. Altijd.
Rob
‘Mam?’ Robin staat naast haar.
Iris voelt een kleine arm om haar schouder. Ze had niet eens door dat ze op haar knieën was gaan zitten. Iris veegt haar tranen weg en haalt diep adem. Dan kijkt ze Robin aan.
‘Wat denk je ervan?’
vraagt ze. ‘Zullen we samen gamen?’
Spawn
Definitie: de plek in een spel waar een dode speler weer tot leven komt.
Spawn
In multiplayer games, the place where a dead person or a person that has just joined is born or created.
Bron: urbandictionary.com
Genoten van dit verhaal?
Doe een donatie via bunq.me/Maresa of stuur een reactie.